آن نازنین که وصف جمالش خـدا کند            امـشب خـدا کـند که نگـاهى به ما کند
آن دلـنوازِ از دل و از جـان؛عزیـزتر            بـاشد که درد جــان و دل مـا دوا کـنـد

آن بى نیاز از همه غیر خدا خوش است             ما را گـره ز کـار فـرو بـسـته وا کـند
آن محـو ذات خالق و بى اعـتنا به خلق            قـطـعاً بـما شکـسـتـه دلان اعـتـنــا کند
آن چشمه دعا که دعا مستجاب از اوست            چون می شود به حالت ما هم دعا کند؟
پـیـونـد خـورده زندگى ما به مـهـر او            این رشـته را کـسی نـتـوانـد جـدا کـند
عالم به خوان رحمت او میهـمان ولى            یک تن نـشد که حـق نـمک را ادا کند
خواهـد کـند ثـناى کـسـى را اگر کسى            بهتر همین که مدحـت ابن الـرضا کند
ابن الــرضاى دوم و چارم ابوالحـسن            کـامشب جهان را ز رُخـش با صفا کند
چارم على ز عتـرت و نور دل جـواد            کاو چون جـواد لطف نماید، عـطا کند
گویى على، به روى محـمد کند نگــاه            چون این پسر به روى پدر دیده وا کند
هادى، دهم امام که در روزگار خویش            جـابـر سـریـر مـعـدلت مـرتـضى کـند
دیـــدار او کــدورت دل را جــلا دهـد            ایـمــاى او، حـوائـج مــردم روا کــنـد
بـایـد رضای خـاطـر او آورد بـدسـت            خواهد ز خود هر آنکه خدا را رضا کند
آن کاو کند فـصـیح تکـلم به هر زبـان            کـى از جــوابِ رازِ دل مــا، ابـا کـنـد
کــار خــدا به امـر خـدا مى ‏کـند؛ بـلى            من عـاجزم از این که بگـویم چها کـند
ابن السبیک چونکه زابن الرضا سوال            از راز بـعـثـتِ سه تن از انـبـیـاء کـند
گیرد جواب خویش و نشیند ز پا و باز            یحیى ابـن اکـثــم از پى او؛ ادعـا کـند
او نیزمفتضح ز سوال و جواب خویش            اقــرار بـر فـضـیـلـت آن مـقـتـدا کـنـد
اى هر چه هست؛ عالم و آدم فـداى او            در حفظ دین چو هستى خود را فدا کند
در راه سـر بـلـنـدى قـرآن کند درنگ            بر او هـر آن قَـدَر مـتـوکـل جـفـا کـند
ازجور و ظلم دشمن و تبعید و حبس وقتل            راضى به هرچه حکمت حق اقتضا کند
با سعى و صبر خویش بگردِ حریم دین            هر جا حـصار محکـمى، از نو بنا کند
نــور خــدا کـجـا و بـسـاط شـراب؟ آه            خـصـم سـیـاه دل ز خـدا کى حیا کند؟
کى آید از ولى خـدا خـوانـدن سـرود؟            خـواند ولى چنانچه سرورش عزا کند
او مایـۀ حیات جهـان است واى دریغ            دشـمـن و را شهـید به زهــر جـفـا کند
اى یــادگــار آل مـحـمـد؛ خــدا بـه مـا            لـطـفـى اگـر کـنـد ز طـفـیـل شما کنـد
صاحبدلى کجاست که چون ابن مهزیار            بر دیـده خـاک پـاى تـو را تـوتـیا کـند
اى زاده ‏ی جـواد و بـسـان پـدر جـواد            مهـرت نشد که قهـر به سوى گـدا کند
افـتــاده‏ ام بـه دام بــلا یــا ابـا لـحـسـن            غیراز تو کیست؟ آنکه ز دامم رها کند
دسـت گـدایـى من و دامــان تـو؛ بـلـى            جز سوى تو گداى تو؛ رو در کجا کند؟
من بـنـده ذلـیـلــم و تو خـسـرو جـلـیل            چـونت ثـنـا کـنـم؟ که خـدایت ثنـا کـند
خواهم که بیش مدح تو آرم ولى ز عجـز            این طـبـع نـارسـا به هـمین اکـتـفـا کند
باشد که حـق بخـاطـر تو یا ابـالحـسن            ایـمــان کـامـلـى بـه مـویّـد عـطـا کـنـد